Σελίδες

Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2017

18. Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΤΑΘΕΡΑΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ (The Return of the Gold Standard)

 
Με τον Λίνκολν εκτός παιχνιδιού, ο επόμενος στόχος των Αργυραμοιβών ήταν να πάρουν τον πλήρη έλεγχο πάνω στο χρήμα της Αμερικής. Αυτό δεν ήταν εύκολο. 
 
Με την ίδρυση της Αμέρικαν Γουέστ, είχαν ανακαλυφθεί τεράστιες ποσότητες αργύρου. Παράλληλα, τα “πράσινα δολάρια” του Λίνκολν ήταν γενικώς δημοφιλή. Παρά την στοχευμένη επίθεση των ευρωπαίων Κεντρικών Τραπεζιτών κατά των Greenbacks, η κυκλοφορία τους στις ΗΠΑ συνεχιζόταν, ακόμη και μερικά χρόνια πριν. 
 
Σύμφωνα με τον ιστορικό Σκάουσεν:
  • “Αμέσως μετά τον εμφύλιο ήταν σημαντικό να μιλάς σχετικά με την αναζωογόνηση του σύντομου πειράματος με το Συνταγματικό νομισματικό σύστημα. Δεν είχε τον ευρωπαϊκό παρεμβατισμό, θα γινόταν χωρίς αμφιβολία ένα καθιερωμένο όργανο.”
Είναι ξεκάθαρο πως η ιδέα ότι η Αμερική θα τύπωνε το δικό της χρήμα, απαλλαγμένο από χρέος, έστειλε κύματα σοκ μέχρι την ευρωπαϊκή ελίτ του κεντρικού-ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος.
 
Παρακολουθούσαν με φρίκη καθώς οι αμερικανοί φώναζαν για περισσότερα Greenbacks. 
 
Μπορεί να δολοφόνησαν τον Λίνκολν, αλλά η υποστήριξη στις νομισματικές του ιδέες μεγάλωνε. 
 
Στις 12 Απριλίου 1866, ένα χρόνο περίπου μετά τη δολοφονία του Λίνκολν, το Κογκρέσο ξεκίνησε εργασίες πάνω σε διαγωνισμούς από ευρωπαϊκούς κεντρικούς-τραπεζικούς τόκους. Πέρασε τον Νόμο της Συστολής, δίνοντας τη δικαιοδοσία στον Υπουργό Οικονομικών να αρχίσει την απόσυρση των Greenbacks από την κυκλοφορία, με στόχο την Συστολή του χρήματος.
 
Οι συντάκτες Θεόδωρος Θόρεν και Ρίτσαρντ Γουόρνερ εξήγησαν τα αποτελέσματα της μείωσης του χρήματος στο βιβλίο τους για το θέμα, με τίτλο “Η Αλήθεια στο Βιβλίο του Χρήματος”:

  • “Οι δύσκολες στιγμές που ακολούθησαν μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν η νομοθεσία για τα Greenbacks είχε συνεχιστεί, όπως ήταν και η πρόθεση του Λίνκολν. Αντίθετα, υπήρξε μια σειρά “χρηματικών πανικών”, αυτό που εμείς ονομάζουμε “υφέσεις”, οι οποίες ασκούν πίεση στο Κογκρέσο να θεσπίσει νομοθεσία ώστε να οδηγήσει το τραπεζικό σύστημα υπό κεντρικό έλεγχο. Τελικά, η Ομοσπονδιακή Αποθεματική Πράξη πέρασε στις 23 Δεκεμβρίου 1913.”
Με άλλα λόγια, οι Αργυραμοιβοί ήθελαν δύο πράγματα:
  • 1. την επανοργάνωση μια Κεντρικής Τράπεζας κάτω από τον δικό τους αποκλειστικό έλεγχο και
  • 2. ένα αμερικανικό νόμισμα που να στηρίζεται στον δικό τους χρυσό.
Η στρατηγική τους ήταν διπλή: πρώτον, να προκαλέσει μια σειρά πανικών, ώστε να προσπαθήσει να πείσει τον Αμερικανικό λαό ότι μόνον ο κεντρικός έλεγχος του χρήματος μπορούσε να παρέχει οικονομική σταθερότητα, και δεύτερον, να αποσύρει τόσο πολλά χρήματα από το σύστημα, έτσι ώστε οι περισσότεροι Αμερικανοί θα ήταν τόσο απελπισμένα φτωχοί που, είτε δεν θα νοιάζονταν, είτε θα ήταν πολύ αδύναμοι οικονομικά για να αντιταχθούν στους τραπεζίτες.
 
Το 1866 υπήρχαν 1,8 δισεκατομμύρια δολάρια σε κυκλοφορία στις ΗΠΑ, περίπου 50,46 δολάρια κατά κεφαλήν.
 
Το 1867 μόνο, αποσύρθηκαν 500 εκατομμύρια δολάρια από το διαθέσιμο χρήμα των ΗΠΑ. (1,3 δισ. και 44 δολάρια κατά κεφαλήν)
 
Δέκα χρόνια αργότερα, το 1876, το διαθέσιμο χρήμα της Αμερικής ήταν μόνο 600 εκατομμύρια δολάρια. (14,60 δολάρια κατά κεφαλήν)
 
Με άλλα λόγια, τα 2/3 των χρημάτων της Αμερικής είχαν αποσυρθεί από τους τραπεζίτες. Μόνο 14,60 δολάρια κατά κεφαλήν παρέμειναν σε κυκλοφορία.
Μετά από δέκα ακόμα χρόνια, το 1886, το διαθέσιμο χρήμα είχε μειωθεί σε 400 εκατομμύρια δολάρια μόνο, αν και ο πληθυσμός είχε αναπτυχθεί πάρα πολύ. Το αποτέλεσμα ήταν ότι μόνο 6,67 δολάρια κατά κεφαλήν παρέμεναν σε κυκλοφορία, δηλαδή, 84% μείωση της αγοραστικής δύναμης μέσα σε είκοσι χρόνια!
 
Σήμερα, οι οικονομολόγοι προσπαθούν να πλασάρουν την ιδέα ότι οι υφέσεις και πτώσεις είναι ένα φυσικό κομμάτι ενός πράγματος που ονομάζουν “επιχειρηματικό κύκλο”.
 
Η αλήθεια είναι ότι το διαθέσιμο χρήμα μας χειραγωγείται αυτή τη στιγμή, όπως ακριβώς συνέβαινε και πριν από τον Εμφύλιο Πόλεμο.
 
Πώς συνέβη αυτό; Πώς συνέβη αυτή η χρηματική ανεπάρκεια; 
 
Απλούστατα, τα χρωστούμενα δάνεια στις τράπεζες καλούνται να αποπληρωθούν και δεν δίνονται νέα δάνεια. Επιπρόσθετα, τα ασημένια νομίσματα λιώθηκαν. 
 
Το 1872, δόθηκαν 100.000 δολάρια σε έναν άνδρα ονόματι Ερνεστ Σέιντ, (πρίπου 5 εκατομμύρια δολάρια σημερινά) από την Τράπεζα της Αγγλίας, και στάλθηκαν στην Αμερική για να δωροδοκηθούν οι απαραίτητοι γερουσιαστές ώστε να βοηθήσουν να “δαιμονοποιηθεί” το ασημένιο νόμισμα. Είχε την υποχρέωση, αν το χρήμα αυτό δεν ήταν αρκετό, να προσθέσει ακόμη 100.000 λίρες Αγγλίας ή “όσα περισσότερα απαιτούνταν”.
 
Τον επόμενο χρόνο, το Κογκρέσο πέρασε την Νομισματική πράξη του 1873, και το Νομισματοκοπείο ασημένιων νομισμάτων σταμάτησε απότομα τη λειτουργία του.
 
Στην πραγματικότητα, ο ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Σάμιουελ Χούπερ, ο οποίος σύστησε το νομοσχέδιο στον Οίκο, αναγνώρισε ότι ήταν ο κ. Σέιντ που το είχε συντάξει.
 
Αλλά, το πράγμα γίνεται όλο και χειρότερο. Το 1874, ο ίδιος ο Σέιντ αποκάλυψε ποιος βρισκόταν στο παρασκήνιο:

  • “Πήγα στην Αμερική τον χειμώνα του 1872-73, με την αρμοδιότητα να εξασφαλίσω, εάν μπορούσα, να περάσει ένας Νόμος που θα δαιμονοποιούσε το ασημένιο νόμισμα. Το να περάσει αυτός ο Νόμος, ήταν σύμφωνο με τα συμφέροντα αυτών που εκπροσωπούσα -τους Διοικητές της Τράπεζας της Αγγλίας. Το 1873, τα χρυσά νομίσματα ήταν το μοναδικό είδος νομίσματος.”
Η μάχη όμως για το ποιος θα ελέγχει το χρήμα της Αμερικής, δεν είχε τελειώσει ακόμη. Μόλις τρία χρόνια αργότερα, το 1876, με το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού της Αμερικής να βρίσκεται σε ανεργία, ο πληθυσμός αυξανόταν ανησυχητικά. Ο κόσμος φώναζε για επιστροφή στο σύστημα των Greenbacks του Λίνκολν, ή επιστροφή στο ασημένιο χρήμα ή, καλύτερα, σε οποιοδήποτε σύστημα θα οδηγούσε σε αύξηση του χρήματος στην αγορά.
 
Τη χρονιά αυτή, το Κογκρέσο σύστησε την “Επιτροπή Αργύρου των ΗΠΑ” για να εξετάσει το πρόβλημα. Η έκθεση της Επιτροπής αυτής, έδειξε ξεκάθαρα ότι για την νομισματική συρρίκνωση υπαίτιοι ήταν οι Διεθνείς Τραπεζίτες. 
 
Η έκθεση αυτή είναι ενδιαφέρουσα, γιατί συγκρίνει την σκόπιμη συρρίκνωση του χρήματος στην αγορά από τους Διεθνείς Τραπεζίτες μετά τον Εμφυλιο Πόλεμο, μέχρι την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

  • “Η τραγωδία του Μεσαίωνα είχε προκληθεί εξαιτίας της μείωσης του χρήματος και της πτώσης των τιμών… Χωρίς χρήματα, ο πολιτισμός δεν θα μπορούσε να έχει μια αρχή και, με μια μειούμενη τάση, θα έπρεπε να ατονίσει και -εκτός αν απαλλασσόταν- τελικά να χαθεί.
  • Κατά την Χριστιανική Εποχή, τα μεταλλικά χρήματα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπολογίζονταν σε 1,8 δισ. δολάρια. Κατά το τέλος του 15ου αιώνα, είχαν συρρικνωθεί σε λιγότερα από 200 εκατομμύρια… Η Ιστορία δεν έχει καταγράψει μεγαλύτερη καταστροφική μετάβαση όσο αυτή από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στον Μεσαίωνα...” Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΓΥΡΟ ΧΡΗΜΑ ΤΩΝ ΗΠΑ
Παρά την έκθεση αυτή της Επιτροπής για το Ασήμι, το Κογκρέσο δεν ανέλαβε δράση. Την επόμενη χρονιά, το 1877, ξέσπασαν ταραχές από το Πίτσμπουργκ μέχρι το Σικάγο. Οι φλόγες των πεινασμένων βαρβάρων έφτασαν ως τον ουρανό. Οι τραπεζίτες συγκεντρώθηκαν για να αποφασίσουν τι θα κάνουν και αποφάσισαν να περιμένουν.
 
Τώρα, που είχαν πάλι τον έλεγχο σε μεγάλο βαθμό, δεν θα κατέθεταν τα όπλα.
Κατά την συγκέντρωση της Ενωσης των Αμερικανών Τραπεζιτών τη χρονιά εκείνη, παρότρυναν τα μέλη τους να κάνουν ό,τι τους επέτρεπε η δύναμή τους για να αποτρέψουν οποιαδήποτε σκέψη επιστροφής στα Greenbacks. Ο Γραμματέας της Ενωσης Τραπεζιτών Αμερικής, ο Τζέιμς Μπιούελ, συνέταξε μια επιστολή προς τα μέλη, όπου καλούσε πιεστικά τις Τράπεζες να ανατρέψουν όχι μόνο το Κογκρέσο αλλά και τον Τύπο:
  • “Είναι σκόπιμο να κάνετε ό,τι είναι δυνατόν από μέρους σας, ώστε να διατηρήσουμε τις καθημερινές και εβδομαδιαίες εξέχουσες εφημερίδες, ειδικότερα τις Αγροτικές και τις Θρησκευτικές, όπως και να αντιταχθούμε στην έκδοση των Greenbacks σε χαρτί και ότι θα παρακρατήσετε επίσης την πατρωνία όλων των υποψηφίων που δεν έχουν τη θέληση να αντιταχθούν στην έκδοση χρήματος από την Κυβέρνηση.
  • ...η κατάργηση της Πράξης Δημιουργίας Τραπεζικού χρήματος ή η επαναφορά στην κυκλοφορία χρήματος τυπωμένου από την Κυβέρνηση, θα έχει ως στόχο να παρέχει χρήματα στον λαό και, κατά συνέπεια, αυτό θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στα μεμονωμένα κέρδη μας ως τραπεζιτών και ως δανειστών.
  • Συναντήστε αμέσως τον βουλευτή σας και δεσμεύστε τον να στηρίξει το ενδιαφέρον μας, ότι εμείς δηλαδή πρέπει να ελέγχουμε τη Νομοθεσία.” ΤΖΕΪΜΣ ΜΠΙΟΥΕΛ, ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ
Καθώς η πολιτική πίεση για αλλαγή έφτασε στο Κογκρέσο, ο Τύπος προσπάθησε να απομακρύνει τον Αμερικανικό λαό από την αλήθεια. Η εφημερίδα The New York Tribune, στις 10 Ιανουαρίου 1878, το έθεσε ως εξής:
 
“Το Κεφάλαιο της χώρας είναι οργανωμένο επιτέλους και θα δούμε αν το Κογκρέσο τολμήσει να πετάξει * στο πρόσωπό του.” (* 1:37’:00’’ δεν ακουσα καλα τι ειπε)
 
Αλλά αυτό δεν δούλεψε καθόλου. Στις 28 Φεβρουαρίου 1878, το Κογκρέσο ψήφισε το Νόμο του Σέρμαν, επιτρέποντας την κοπή περιορισμένου αριθμού ασημένιων δολαρίων από το νομισματοκοπείο. Εντούτοις, δεν κατάργησαν την χρήση του χρυσού ως αποθεματικού. Ούτε και το Σύστημα Αργύρου πέρασαν.
Πριν το 1873, σε όποιον έφερνε ασήμι στο Νομισματοκοπείο των ΗΠΑ, το εξαργύρωναν σε ασημένια δολάρια δωρεάν. Αυτό όμως, όχι πλέον. 
 
Τουλάχιστον όμως, κάποια ποσότητα χρήματος άρχισε να ρέει ξανά στην Οικονομία. Οταν πια οι Τραπεζίτες δεν απειλούνταν πλέον να χάσουν τον έλεγχο της Οικονομίας, άρχισαν να δίνουν πάλι δάνεια και η προ-Εμφυλίου Πολέμου Οικονομική Κριση έλαβε τέλος.
 
Τρία χρόνια αργότερα, το 1881, οι αμερικανοί πολίτες εξέλεξαν για Πρόεδρο τον Ρεπουμπλικανό Τζέϊμς Γκάρφιλντ. Ο Γκάρφιλντ κατάλαβε τον τρόπο με τον οποίο χειραγωγούνταν η Οικονομία. Οταν ήταν γερουσιαστής, είχε διατελέσει Πρόεδρος της Επιτροπής Πιστώσεων και ήταν μέλος της Τραπεζικής και Νομισματικής Επιτροπής. 
 
Κατά την ορκωμοσία του, το 1881, μίλησε δημοσίως εναντίον των Αργυραμοιβών:
  • “Αυτός που ελέγχει το χρήμα, σε οποιαδήποτε χώρα, είναι ο απόλυτος άρχοντας της βιομηχανίας και του εμπορίου… Και όταν συνειδητοποιείς ότι ολόκληρο το σύστημα είναι ελεγχόμενο με εξαιρετική ευκολία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από λίγους παντοδύναμους ανθρώπους στην κορυφή, δεν χρειάζεται να σου εξηγήσουν από πού προέρχονται οι περίοδοι πληθωρισμού και οικονομικής κρίσης.”
Μέσα σε λίγες εβδομάδες από τη δήλωση αυτή, στις 2 Ιουλίου 1881, ο Πρόεδρος Γκάρφιλντ πυροβολήθηκε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Βαλτιμόρης. Υπέκυψε τελικά λίγους μήνες μετά, στις 19 Σεπτεμβρίου 1881, από επιπλοκές του σοβαρού τραυματισμού του.
 
(από περίπου 1:28’:03’’ μέχρι το 1:38’:51’’)

Δεν υπάρχουν σχόλια: